Anoreksja, określana terminem medycznym jako jadłowstręt psychiczny (gr. anorexia nervosa), to zaburzenie w przyjmowaniu pokarmów skutkujące niską wagą pacjenta, lękiem przed przybraniem na wadze oraz świadomym odmawianiem posiłków. Wiele osób dotkniętych anoreksją uważa, że pomimo widocznej niedowagi, w rzeczywistości nadal są otyli.

Anoreksja jest zaburzeniem odżywiania o podłożu psychicznym charakteryzującym się usilnym dążeniem do zredukowania masy ciała. Osoby cierpiące na tą przypadłość bardzo często popadają w skrajność i nie przestają się ochudzać nawet, gdy dochodzi do wyniszczenia organizmu. Największa zapadalność na anoreksję odnotowuje się u dziewcząt pomiędzy 13. a 25. rokiem życia. Chociaż w tej chwili u coraz młodszej grupy pacjentów rozpoznaje się anoreksję, są to już nawet 7-8 letnie dzieci. Nie jest to jednak regułą, ponieważ nawet chłopcy mogą na nią cierpieć. Zaburzenie jakim jest anoreksja charakteryzuje się obawami przed tyciem oraz zmianą wyglądu ciała. Żadna waga (nawet ta najniższa i skrajna) nie jest dla anorektyka dostatecznie niskie, gdyż mimo wszystko nie akceptują oni swojego wyglądu. Również dieta osoby cierpiącej na anoreksję jest bardzo restrykcyjna. Spożywają oni przeważnie warzywa i owoce, i dodatkowo bardzo dokładnie odmierzają spożywane porcje. Zgadzać się musi również zawartość kaloryczna. Dla zwiększenia efektywności diety chorzy często wdrażają intensywną aktywność fizyczną, jednak wraz z rozwojem choroby mają oni coraz mniej sił. 

Osoby chore na anoreksję są w stanie przed długi czas ukryć swój aktualny stan fizyczny, tłumacząc, że nie mają żadnego problemu z wyglądem swojego ciała. Jadłowstręt psychiczny cechuje również wiele często powtarzanych czynności, mogących zamienić się w natręctwa. Należą do nich m.in. nieustane ważenie się, spożywanie niewielkich ilości posiłków oraz rygorystyczna selekcja składników diety.